Het probleem met dit soort verleidelijke cd’s is dat ze Vaughan Williams uitsluitend van zijn meest etherische kant laten horen: de Vaughan Williams van de aangenaam archaïsche Fantasia on a Theme by Thomas Tallis en de pastoraal getinte Vijfde Symfonie, en niet die van de agressieve Vierde of de Zesde Symfonie, of de heroïsche levenskunst van de Zevende en Achtste. Bijna minimalistisch is de voornoemde Fantasia uit 1910, toen er nog geen minimalistische componisten bestonden, een enkeling als Satie daargelaten. De strijdlust van het oorspronkelijke motet van Tallis, een bewerking van psalm 2, staat in schril contrast met de sereniteit die Vaughan Williams hier oproept. Een bepaalde frase uit de Fantasia zou de componist veel later gebruiken als symbool van de ‘Celestial City’ in de opera The Pilgrim’s Progress. Deze opera is helemaal een feest van herkenning voor wie Vaughan Williams’ Vijfde Symfonie (1938-1943) in zijn oren heeft. Vandaar dat de première van The Pilgrim’s Progress in 1951 helaas geen succes werd: het publiek hoorde immers muziek die feitelijk tot een vroegere fase van de componist behoorde. Verder klinkt hier de sublieme Serenade to Music, na Shakespeare’s poëtische evocatie van de Harmonie der Sferen in The Merchant of Venice. (HJ)