De wereldberoemde schrijver Gabriel Garcia Márquez belde naar de studio, om te vragen of de opnames een beetje opschoten. Het zegt iets over de status van flamencozanger Diego El Cigala. Het album Lágrimas Negras dat hij in 2003 uitbracht met Bebo Valdes leverde hem veel fans op. En niet alleen beroemde fans. Doodgewone Cubanen lagen op de stoep van het Karl Marx Theater, hopend op een kaartje voor zijn concert, waar ze grif twee maandsalarissen voor betaalden. Met Dos Lágrimas (Twee Tranen) levert Diego zijn tweede Cubaanse album af. De titel van het album kan amper op de muzikale inhoud van het album slaan, want die is verre van bedroevend. Nee, op Dos Lágrimas vervagen artificiële grenzen tussen danzón, flamenco, bolero, salsa en latin jazz. El Cigala’s uithalen passen bij de vakkundige begeleiding die beurtelings ingetogen en druk swingend is. Met Guillermo Rubalcaba vond El Cigala bovendien een talentje op piano. Op amper tachtigjarige leeftijd speelt deze veteraan nog altijd de pannen van het dak. (PdK)