Sinds het internet de muziekindustrie in haar houdgreep heeft, hoeven artiesten niet eens meer een album uit te brengen om door te breken. De Canadese producer Abel Tesfaye (1990) ontketende begin 2011 een hype als The Weeknd met de mp3-verzamelaar House Of Balloons. Hierna bracht hij nog twee zogenaamde mixtapes uit. Bijna een jaar later verschijnt het hele zooitje voor het eerst op een fysieke drager. Rijkelijk laat allemaal en je kunt je afvragen waarom het zolang heeft moeten duren. De doelgroep van The Weeknd heeft alles allang gedownload en wil zich misschien nog wel wagen aan vinyl, maar zullen deze cd’s links laten liggen. Of het moet hen gaan om de geluidskwaliteit, want de schijfjes klinken aanzienlijk beter dan de eerder uitgebrachte mp3’s. De originele muziek komt zo nog iets beter uit de verf. The Weeknd maakt r&b zoals het niet hoort te klinken: smerig, vuig en onberekenbaar. Op dertig kille en lege tracks laat Tesfaye zijn gevoel spreken en onderstreept hij elke emotie met zijn fluwelen stem. Nu kunnen ook nieuwkomers en mensen zonder internet horen waar hun hippere vriendjes het een tijd terug over hadden.(JE)