Opnieuw schiet pianist Nikolai Lugansky in de roos. Dit keer met de twee Pianosonates van Sergej Rachmaninov. Deze machtige bergen in Rachmaninovs monumentale pianolandschap zijn nog steeds moeilijk te bedwingen. Niet alleen vanwege de extreem virtuoze eisen die aan de pianist worden gesteld, maar ook om het doorwrochte netwerk aan melodieën en tegenstemmen, waarbij je je als pianist voortdurend moet afvragen wat hoofd- en bijzaken zijn. En dan hebben we het nog niet eens over de lange spanningsbogen. Lugansky beheerst het allemaal. Voortdurend weet hij alle lijntjes bijeen te houden en tegelijk een uiterst transparant klankbeeld neer te zetten. Deze werkwijze werkt wonderwel in het dramatische concept van de Eerste Sonate. Net als in Liszts Faust Symfonie portretteerde Rachmaninov in elk van de drie delen aanvankelijk een hoofdpersonage uit Goethes Faust (Faust, Gretchen en Mephistopheles). Hij was zelfs zo tevreden over het werk, dat hij overwoog er een orkestversie van te maken. Helaas bleek dat vanwege de uitgesproken pianistische stijl onmogelijk. Desondanks weet Lugansky de orkestrale potenties van beide werken feilloos tot leven te wekken; een album met symfonische allure tot gevolg. (JWvR)