Het is een bekend patroon in de popmuziek. Na het succes van een groep in een bepaald genre gaan fans en platenmaatschappijen op zoek naar artiesten met een soortgelijk geluid. Die nieuwe artiesten krijgen soms het verwijt op de ‘bandwagon’ te springen terwijl ze vaak al jaren bezig zijn. Neem Mike Rosenberg, die knutselde om de naam Passenger al vijf albums in elkaar en bracht ze uit als downloads op zijn eigen website. In 2012 heeft hij plots het muzikale tij mee. Net als zijn landgenoten Mumford & Sons en Ed Sheeran maakt hij singer/songwriterpop met een folky inslag. Het leverde hem prompt een grote hit op (de aanstekerballade Let Her Go) en een contract bij majorlabel Sony . De grote vraag is dan: is Passenger een blijvertje? Waarschijnlijk niet. De liedjes zitten aardig in elkaar, maar vallen amper op. Jammer genoeg onderscheidt Passenger zich vooral in negatieve zin: met zijn nietszeggende teksten en vooral met zijn nasale stem, die halverwege het album al flink irriteert. (PdK)