Na met zijn band Suede mede aan de basis te hebben gestaan voor de britpopstroming van de jaren negentig, stortte zanger Brett Anderson zich op een solocarrière. Hierin begeeft hij zich in steeds stillere wateren. Op de hoesfoto van zijn tweede album Wilderness staat hij in profiel afgebeeld onder een regenachtige lucht, met zijn rug naar de camera. Het moge duidelijk zijn, dit is een donkere en persoonlijke plaat. Bevatte zijn naamloze solodebuut nog enkele rockers, op de opvolger is het louter piano en stemmige strijkers wat de klok slaat. De voor Anderson zo kenmerkende huilende uithalen zijn vrijwel verdwenen, en de wanhoop van weleer is vervangen door reflectie en berusting. Wat meer afwisseling in de arrangementen was welkom geweest, en ook enkele goed geplaatste uptempo stukken hadden de plaat de nodige dynamiek kunnen geven. Alles achter elkaar luisteren vergt wat van het uithoudingsvermogen; aan te raden is om deze gedragen ballades in hanteerbare proporties te consumeren. (MS)