Ives’ Tweede Pianosonate is een monument in de muziek van de twintigste eeuw. De sonate bestaat uit vier portretten van belangrijke filosofen uit het midden van de 19e eeuw, afkomstig van de Amerikaanse oostkust. De muziek is zo uitbundig dat ze zich soms letterlijk van de piano los speelt. Zo bevat het eerste deel, Emerson, een obligate vioolpartij, terwijl aan het laatste deel, Thoreau, een fluit kan worden toegevoegd. ‘Thoreau much prefers to hear the flute over Walden’, aldus de componist, die zijn ambitieuze sonate vergezeld deed gaan van een omvangrijk essay. De Canadese componist Henry Brant heeft er ruim een kwart eeuw over gedaan om Ives’ Sonate te bewerken voor symfonieorkest. Het resultaat, te beluisteren op deze sacd, vormt een mooi contrast met de ietwat bleke Organ Symphony van Aaron Copland. (HJ)