Sinds het eerste seizoen van Idols (2002) wordt ons land jaarlijks overspoeld met winnaars van allerlei tv-talentenjachten. Om gek van te worden. Zingen kunnen ze allemaal geweldig, hun eerste singles bestormen de hitlijsten rücksichtslos, maar ze zijn vervolgens ook weer snel van het toneel verdwenen. Hoe blij moeten we nog worden van Rochelle Perts (1992), de zoveelste ster? Heel blij, want ook al is haar achtergrond verre van bijzonder (winnares X-Factor 2011), Rochelle is helemaal geen standaardzangeres. Ze heeft niet eens zo’n bijzondere stem, maar wel een goede attitude. Haar stijl doet denken aan die van Lily Allen en Katy Perry vermengt met een scheutje Beyoncé. De liedjes die ze brengt zijn erg commercieel, maar beschikken toch over iets eigens. Dat de Brabantse echt een muzikant is, blijkt wel uit haar biografie waarin ze enthousiast vertelt over haar band en zangmicrofoon (‘een Neumann U47 uit 1956’). Het is te hopen dat ze zich verder mag ontwikkelen, want vlekkeloos is haar werk nog niet. Haar zang op Mummy’s Boy is bijvoorbeeld onvast. Als ze dergelijke foutjes omzeilt, gaat ze een mooie toekomst tegemoet. Hebben we toch nog wat aan die televisieprogramma’s gehad. (JE)