Een grote groep hippies in kleurige gewaden die met hun eigen seculiere vorm van gospel festival na festival plat speelt. We hebben het hier niet over The Polyphonic Spree, maar over het enigszins vergelijkbare Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Met vijftien man die hun zonnige melodieën op zo’n beetje alle denkbare instrumenten spelen is de band een ware sensatie op het podium. Het is altijd een verrassing wat daarvan overblijft op cd. Op de derde (ongetitelde) langspeler gaat er iets van de feestvreugde verloren, maar is er zowaar ook wat diepgang. Waarbij The Polyphonic Spree vrijwel altijd een positief evangelie verkondigt, vertelt Edward Sharpe ook ander verhaal. ‘Dit is een optimistische plaat, maar de bron is pijn’, verklaart boegbeeld Alex Ebert (Edward Sharpe). Met veel gevoel perst hij wanhopige en neerslachtige teksten door zijn soulstrot. Dat is winst, want dat blije gedoe komt na tientallen minuten toch over alsof een sekte van onder dwang van een positiviteitsgoeroe een glimlach forceert. Nu is er wat meer afwisseling, ook omdat de sixtiespop die de groep op eerdere albums liet horen iets avontuurlijker is geproduceerd. Deze cd herbergt nog altijd veel peace & love, maar toch ook een fijne koerswijziging. (JE)