In de zomer van 1828 had Franz Schubert niet lang meer te leven. Zijn gezondheid was zodanig verzwakt door de gevolgen van syfilis, dat hij niet meer zelfstandig kon wonen en bij zijn broer moest intrekken. Alle hoopvolle verwachtingen waren vervlogen. Toch hield hij nooit op met componeren en een jaar na zijn dood verscheen Schwanengesang, de uitgave van zijn laatste liederen. Zoals te verwachten valt, keren thema’s als teleurstelling, vervlogen hoop en verlangen naar het onbereikbare geluk regelmatig terug. Het teder voortkabbelende Liebesbotschaft waar de cyclus mee opent, is wat dat betreft een uitzondering. Mark Padmore benadrukt in zijn benadering van Schwanengesang de toon van wanhoop en teleurstelling. Als lichte tenor mist hij helaas kracht aan de onderkant van de stem om voldoende recht te doen aan de sombere dramatiek van liederen als Der Atlas en Der Doppelgänger. Bovendien plaatst de Engelse zanger sommige klinkers te ver naar achteren (‘mein’ klinkt nog iets te veel als ‘mine’) wat ten koste gaat van de poëtische kracht. Toch is dit een degelijke en intelligente uitvoering met als aanvulling twee mooie liederen die Schubert eveneens in zijn sterfjaar componeerde. (CP)