Het Andante opent met een melodie waarbij de piano voortdurend een beklemtoond ritme heeft, terwijl de strijkers dit met een alternatief ritme beantwoorden. Dit complementaire spel van geven en nemen wordt prachtig gedaan in bijvoorbeeld de legendarische uitvoering van Pollini en het Quartetto Italiano. Het is juist in dit soort details dat deze nieuwe uitvoering van pianist Neuburger en het Quatuor Modigliani tegenvalt. Alleen al qua klank zijn de partijen uit balans, omdat Neuburger overheerst (de vergelijking met Pollini is hier ook wel erg meedogenloos), terwijl het Quatuor Modigliani er maar wat bij hangt. Ook in het robuuste openingsdeel is het niet altijd duidelijk wat de strijkers voor ogen hebben. Kennelijk zijn de musici net iets te snel in de studio gaan zitten om dit ambitieuze werk op te nemen. (HJ)