Het meesterlijke L'Incoronazione Di Poppea is één van de vroegste opera's die repertoire heeft gehouden. Het is een cynisch verhaal over een courtisane die zich via het bed van een despotische keizer weet op te werken (eufemistisch bedoeld) tot keizerin. In een goede uitvoering, zoals deze, is de opera echter wel degelijk menselijk en ontroerend. Het geheel is feitelijk een aaneenrijging van muzikale tableaus, waarbij ieder personage (deels komisch, deels tragisch) op een memorabele wijze voor het voetlicht wordt gebracht. En dan hebben we het nog niet eens over de zinderend verklankte liefdesduetten, waarbij de keizer zich moeiteloos met geliefden van beiderlei kunne inlaat. Monteverdi's declamatorische stijl vraagt uiteraard om virtuoos geschoolde zangers, zoals de sopraan Danielle de Niese (Poppea) en ster-sopranist Philippe Jaroussky (Nero). Maar ook de formidabel zingende Anna Bonitatibus is hier indrukwekkend in haar rol als de bedrogen keizerin Ottavia. Van de uitgebreide cast valt eigenlijk alleen Antonio Abete (Seneca) tegen. Hij is een waardige en imposante verschijning, maar zijn diepe bas mist helaas de technische souplesse voor dit repertoire. (HJ)