Henk Badings was ongetwijfeld de bekendste en meest gespeelde Nederlandse componist van zijn generatie. Van deze roem is niet veel meer over. Zo maken de symfonieën van deze cd al lang geen deel meer uit van de vaderlandse concertprogrammeringen. Eigenlijk is deze desinteresse niet goed te begrijpen, getuige deze fraaie cd (van nota bene een Tsjechisch orkest!). Zo is bijvoorbeeld de Symfonie nr.14 (1968) een meesterlijke compositie. Alleen al de vorm – langzame hoekdelen en een snel middendeel – is bijzonder origineel. Van massief orkestspel is in eerste instantie vrijwel geen sprake: de instrumenten worden veelal afzonderlijk tegen elkaar uitgespeeld. Pas in het slotdeel, Grave, worden de krachten met veel pathos verenigd, om daarna tot niets uit te doven. Ook de aan Mengelberg opgedragen Symfonie nr.3 (1934) is een hoogtepunt. Aan dit bevlogen werk dankte een toen nog jonge Badings voor een belangrijk deel zijn internationale reputatie. De Symfonie nr.10 (1961) klinkt wel een beetje als de soundtrack voor een vergeten Hollywood epos. Misschien komt dit omdat dit werk niet voor professionals maar voor amateurs (Symphonia, Rotterdam) is geschreven. (HJ)