Ondanks het feit dat pianist/zanger Ben Sidran in Europa en Japan een stuk bekender is dan in zijn vaderland Amerika, valt zijn leven toch te beschouwen als een ‘American success story’. Hij speelde met grootheden als Steve Miller, Van Morrison, Boz Scaggs en Mose Allison. Het spreekt voor zich dat hij in dit goede gezelschap veel opstak voor zijn solocarrière. Vooral de invloeden van Allison zijn duidelijk terug te horen in Sidrans zang: een overduidelijk blanke stem die laat horen dat swing niet slechts is voorbehouden aan de zwarte medemens. Zo ook op Don’t Cry For No Hipster dat niet is opgedragen aan jonge blagen met te kleine hoedjes op, maar aan alle mensen die het begrip hip in de loop der jaren vorm hebben gegeven. De belangrijkste regel daarbij is dat de hippen onder ons nooit en te nimmer zullen beweren dat zij hip zijn. Of zoals Cannonball Adderley ooit zei: ‘Hipness is not a state of mind, it’s a fact of life.’ Vanuit die visie mag Sidran zich eigenlijk al zijn hele leven hip noemen, want hij maakt nog steeds dezelfde muziek als decennia geleden: tijdloze, relaxte souljazz met lichte bluesinvloeden en nog lichtere funkingrediënten. (AD)