De één kent Hugh Laurie als Britse komiek, de ander als Amerikaanse dokter en sinds een paar jaar is er nog een groep bijgekomen: ‘Hugh Laurie? Oh ja, die blueszanger!’ In het boekje van de vorige plaat verontschuldigde Laurie zich bij voorbaat: een blanke Britse acteur die de blues zingt, ja ja, het zal wel. Bleek nergens voor nodig, want die plaat was prima. Dus Laurie ging op de zelfde voet verder en dat leverde Didn’t It Rain op. Uit de keuze van de nummers spreekt veel kennis van de Amerikaanse muziekgeschiedenis, uit de uitvoering ervan spreekt vooral heel veel liefde. Want je moet van goeden huize komen om platgecoverde nummers als St. Louis Blues, Send Me To The ‘Lectric Chair en Careless Love tot een goed einde te brengen. Hugh Laurie kómt van goeden huize en heeft wederom (met hulp van muzikale zwaargewichten uit de bluesscene) een uitstekend album afgeleverd. Hij weet aan wie hij schatplichtig is en dat maakt Didn’t It Rain zowel muzikaal als educatief zeer interessant. (HF)