Al in de tijd van de Inca’s was chicha een geliefde drank en nog altijd wordt deze lichtalcoholische drank op basis van maïs in grote delen van het Zuid-Amerikaanse continent gedronken. In Peru kreeg ‘chicha’ vanaf de jaren zestig nog een tweede betekenis. Het werd de benaming voor lokale groepen die stoeiden met een veelvoud aan stijlen. Chicha vertoont enige verwantschap met het wiegende ritme van de Colombiaanse cumbia, maar de surfgitaar en het knullig klinkende ‘easy listening’-orgeltje geven de muziek van Chicha Libre een onmiskenbaar sixties-accent. Destijds werd de muziek van groepen met illustere namen als Los Tigres de Tarapoto en Los Hijos del Sol amper buiten de landsgrenzen opgemerkt, maar dat lijkt nu te veranderen. Ironisch genoeg zijn het geen Peruanen, maar zes gringo’s uit New York die de chicha nu weer op de kaart zetten. Naast een aantal eigen composities nam de groep enkele opvallend feestelijke bewerkingen van stukken van Satie en Ravel op. (PdK)