Na zijn vertrek in 1983 uit Pink Floyd deed bassist en zanger Roger Waters er jarenlang alles aan om zijn drie ex-bandleden niet meer onder deze naam te laten spelen. Hij verloor niet alleen iedere rechtszaak maar bezorgde de groep onbedoeld ook een sterk concept voor het album The Division Bell dat verscheen in 1994. Hierop voorziet David Gilmour (zanger, gitarist en belangrijkste songwriter sinds het vertrek van Waters) zijn geobsedeerde ex-collega van pittige repliek in nummers als Poles Apart en Lost For Words. Het geeft het album – met als thema communicatie en het gebrek hieraan – de nodige inhoud en urgentie die voorganger A Momentary Laps Of Reason zo ontbeert. Het machtige ruimteschip Pink Floyd stijgt ook muzikaal weer op met transparante en licht melancholieke spacerock vol glazige gitaaruithalen van Gilmour, sfeervolle klanktapijten van toetsenist Richard Wright en even stevig als percussief drumwerk van Nick Mason; het unieke geluid waar de groep in de jaren zeventig groot mee werd. Dit wordt nog eens bezegeld met soulfull jubelende vrouwenstemmen en het saxofoonspel van Dick Parry die eerder onder andere meespeelde op Wish You Were Here. Dat de groep zijn zelfvertrouwen had hervonden bleek uit het daaropvolgende succesvolle wereldtournee, vereeuwigd op de dvd Pulse. Een vervolg kwam er echter niet meer en met het overlijden van Wright in 2008 kan The Division Bell beschouwd worden als het waardige laatste studioalbum van Pink Floyd. (MR)