Tussen sommige viool- en klavierwerken van Bach bestaan bijzondere relaties. Neem bijvoorbeeld de klavecimbelconcerten BWV.1052 en 1056 die oorspronkelijk vioolconcerten zouden zijn geweest. Enkele decennia geleden werd zelfs geopperd dat Bachs beroemdste orgelcompositie Toccata en Fuga BWV.565 een anonieme bewerking zou zijn van een oorspronkelijk vioolwerk. Dat zoiets ook in omgekeerde richting kan bewijst dit album van violist Tedi Papavrami. Hierop reduceert hij de Fantasie en Fuga BWV.542 en de klavecimbelsuite BWV.822 tot monumentale solowerken voor viool, alsof ze zo afkomstig konden zijn van Bachs schrijftafel. Een sterk staaltje kunst van het weglaten. Met name de fuga uit BWV.542 doet niet onder voor de gelijksoortige fuga’s uit Bachs solosonates. Daarmee blijft deze transcriptie ook staande naast Bartóks Sonate voor solo viool, een grootse hommage aan Bach met eveneens een vierstemmige (!) fuga als tweede deel. Frappant is overigens de subtiele verwantschap tussen de openingsfrase van Bartóks Sonate en Bachs Fantasia. Kortom, een doorwrocht programma dat een logisch vervolg is op Papavrami’s vorige album met transcripties van klavecimbelsonates van Scarlatti. Uiteraard zijn we reuze benieuwd wat Papavrami nog in petto heeft. (JWvR)