De associaties die witte spijkerbroeken doorgaans oproepen hebben in de verste verte niks te maken met de associaties die bij het beluisteren van dit album boven komen drijven. White Denim (= witte spijkerbroek) lijkt exponentieel beter te worden bij het verschijnen van ieder nieuw album. De toevoeging van een tweede gitarist blijkt ook geen verkeerde keuze te zijn geweest. De band heeft nog meer ruimte gekregen om te experimenteren met songstructuren, maar niets klinkt te bedacht. De instrumentale explosies doen denken aan de late jaren zestig Grateful Dead en alles is perfect op elkaar ingespeeld. De hooks zijn verrassend en White Denim weigert saai te worden. Behalve het geweldige muzikale vakmanschap behelst D ook pareltjes van songs en op dit album hoor je eindelijk hoe goed zanger James Petralli eigenlijk is. Een zanger met een geweldige stembeheersing die klanken in een spectrum van Jeff Buckley tot Robert Plant probleemloos brengt. D is een album dat blijft verrassen en heerlijk wegluistert. Als je hem ’s ochtends opzet heb je de hele dag geen koffie meer nodig. (SI)