Het New Yorkse trio White Hills heeft zich als taak gesteld om spacerock naar de 21ste eeuw te vertalen. Dat zij met hun hypnotische en woeste klanken, gecentreerd rond het met veel effecten opgesierde gitaargeluid van leider Dave W., op het podium tot grote psychedelische hoogtes kunnen (op)stijgen, bewezen zij onder andere op het Roadburn Festival in 2011. Daarbij zorgde de bevallige bassiste Ego Sensation, al ronkend en stuwend op haar instrument voor een aantrekkelijk visueel beeld. Ook op hun tweede album voor het Britse Thrill Jockey Records opent White Hills voortvarend: The Condition Of Nothing klinkt als een ontmoeting tussen Neu! en The Stooges met zijn eindeloos repeterende gitaarriff en bezwerende samenzang, waarna het onverwacht afzwenkt naar spannende, met Mellotron gelaveerde progrock. Vreemd genoeg lijkt hierna de koek al op en blijft het gezelschap voornamelijk steken in onbestemde jams, soundscapes en drones die niet alleen weinig origineel klinken maar vaak ook energie missen. Met deze benevelde experimenten komt White Hills niet meer van de grond. (MR)