James MacMillan manifesteert zich nadrukkelijk als een katholiek componist. Zowel in woord als in muziek slaat hij daarbij niet altijd de meest verzoenende toon aan, en dat in een land waar men te maken heeft met polarisatie, misbruikschandalen, oranjemarsen en herinneringen aan de IRA. Dirigent Harry Christophers rekent James MacMillan niettemin tot de 'Grote Drie' van de religieuze muziek, naast Victoria en Poulenc. Dat zal dan wel, denk je onwillekeurig als lezer, er wordt zoveel beweerd. Wat niet wegneemt dat dit een sterke cd is, waarvan de muziek beslist meer is dan een mode die wel weer zal overwaaien. Drie ambitieuze koorwerken staan hierover een selectie van de meer bescheiden Strathclyde Motets. Alles bij elkaar levert het een consistent en evenwichtig beeld op van MacMillans kunnen, zonder de controversen en de zweepslagen waarop hij meestal wordt aangesproken. Beklemtoonde versieringen en voorslagen behoren tot zijn signatuur (luister naar het begin van Factus Est Repente), ze lijken hun wortels te hebben de Keltische vocale en instrumentale tradities van rouwbeklag en doedelzak spelen. Zelfs de zoetelijke mystiek van O Bone Jesu wordt bij hem een verrassend experiment in ongewone en experimentele klankkleuren. (HJ)