Sommige groepen zitten voor eeuwig vastgeklonken aan een succesvol debuutalbum. Ook The Strokes lukt het maar niet om hun debuut Is This It? (2001) te overtreffen, noch in artistieke noch in commerciele zin. Dat lijkt de groep maar al te goed te beseffen. Het artwork van dit vijfde album knipoogt naar het debuut met dezelfde foto’s van de bandleden, alleen zien we nu slechts silhouetten in plaats van gezichten: dit is de groep die in haar eigen schaduw staat. Helaas brengt de muziek op Comedown Machine daar geen verandering in. Afgezien van een spaarzaam hoogtepunt (het huppelende rockliedje Partners In Crime) is Comedown Machine vooral wisselvallig. Soms lijkt het wel of een belegen witte soulband zich aan het repertoire van The Strokes mocht vergrijpen. En waarom zet Julian Casablancas in een handvol liedjes zo’n raar heliumstemmetje op? The Strokes had hun vroegere beproefde succesformule echt niet klakkeloos hoeven te herhalen, maar Comedown Machine klinkt nu vooral als het werk van een groep die niet meer weet wat het wil en wat het kan. (PdK)