Gelukkig had Jamie Lidell meer inspiratie voor de vulling van een nieuwe cd dan voor het verzinnen van een pakkende albumtitel. Zijn nieuwe huis in Nashville in het algemeen en de daarin gebouwde studio in het bijzonder, zorgden voor de nodige inspiratie. Zo te horen staat deze aardig volgebouwd met een zeer grote collectie analoge synthesizers. Dit zorgt ervoor dat de cd klinkt als een jaren tachtig productie, toen snaredrums nog klonken als dichtslaande autoportieren en het synthesizerrek een prominente plaats op de poppodia begon in te nemen. De muziek heeft veel weg van Prince in zijn beste tijd. Lidells productie mist dan wel weer diens swingende baslijnen. Het hakt, hort en het stoot, maar grooven doet het nergens. Lidell moet het meer van pakkende melodieën hebben, terwijl hij zo graag wil funken. Misschien moet hij eens overwegen om een bassist in te huren. (AD)