Op haar vorige albums bewees de kleine, kale zangeres Mercedes Peón zich al als een buitenbeentje. Er is geen enkele Spaanse folkartiest die zoveel moderne invloeden in haar muziek stopt en er ook mee wegkomt. In elk lied botsen traditionele folk en moderne elektronica op elkaar. Het pleit voor Peón dat ze het beste van beide werelden weet te verenigen. Muzikaal doet het soms denken aan de noordelijke trancefolk van Mari Boine en Hedningarna, die op eenzelfde manier experimenteren met elektronische ritmes en expressieve zang. Peón gebruikt maar liefst twintig instrumenten om haar fantasierijke muziek gestalte te kunnen geven. Soms lijkt ze daarbij vast te houden aan het stramien van de liederen van haar geboortestreek Galicië (zoals in het toegankelijke Derorán), andere keren kiest zij voor meer abstracte vormen. Eén van de leukste nummers is Anacos, een reggaeliedje maar toch ook weer niet. Mercedes Peón blijft een album lang ongrijpbaar. (PdK)