Met zijn opera Het Sluwe Vosje componeerde Janácek ‘een vrolijk stuk met een droevig einde’, aldus de componist. Een jong vosje wordt door een oude boswachter (Sergei Leiferkus) als huisdier gevangen genomen. Uiteindelijk weet ze te ontsnappen, trouwt met een stoere mannetjesvos, maar wordt aan het eind alsnog neergeschoten. Ondanks het tragische slot is het geen zwaarmoedig werk. Eerder overheersen de lichtvoetigheid en Janáceks liefde voor de natuur. Daarmee is het vooral een levenslustige opera vol diepzinnige gedachten over verlangen en loslaten en het ouder worden. Alles haalt Janácek uit de kast om deze thema’s vorm te geven. Zo spelen tevens ballet en pantomime een belangrijke rol. Bovendien was Janácek bijzonder gedetailleerd in zijn regieaanwijzingen. Je moet van goede huize komen om die naast je neer te leggen. Regisseuse Melly Still blijft dicht bij Janáceks bedoelingen. De versoberingen die ze aanbrengt (het bos is teruggebracht tot een enorm soort levensboom) dienen louter om de kleurigheid van het werk te vergroten. Kortom een productie vol kinderlijke onschuld, die – volgens Leiferkus – alles behalve kinderachtig is. (JWvR)