Hoewel Louis Andriessen vooral bekend staat om zijn geëngageerde muziek, vertoont zijn oeuvre soms ook een sinistere kant. Waren het in La Passione (2002) de diabolische hallucinaties van de Italiaanse dichter Dino Campana, in het in 2010 voltooide Anaïs Nin gaat het om een incestueuze liefdesrelatie. Wanneer de Frans-Cubaanse schrijfster Anaïs Nin (1903-1977) als twintiger voor het eerst haar vader ontmoet, begint er een wonderlijke verhouding tussen hen. Anaïs’ dagboekaantekeningen uit deze periode vormden voor Andriessen het uitgangspunt, op basis waarvan hij een schokkend, maar tegelijk integer monodrama schiep. Een werk dat trouwens op het lijf geschreven is van Andriessens muze Cristina Zavalloni, voor wie hij ook La Commedia en La Passione componeerde. Intrigerend is de ambiguïteit van haar rol, waarin ze heen en weer wordt geslingerd tussen walging en lust, soms vilein, dan weer zwoel. Maar bovenal schildert Andriessen het beeld van een diep eenzame vrouw, verlangend naar liefde en geborgenheid. Iets dat je misschien nog wel het duidelijkst terug hoort in de soms hartverscheurende, maar prachtige begeleiding van het achtkoppige ensemble Nieuw Amsterdams Peil. ‘Als je componeert, dan moet je dat zo mooi mogelijk doen’, aldus Andriessen in de begeleidende documentaire. (JWvR)