Sjostakovitsj' Vijftiende Symfonie lijkt op het eerste gehoor glashelder. Bij nadere kennismaking wordt de muziek echter alleen maar raadselachtiger. Het eerste deel heeft de vrolijkheid van de kinderkamer, met referenties aan Rossini’s Guillaume Tell. De finale eindigt echter kaal en sinister, alsof medische apparatuur de laatste minuten van de doodzieke componist wegtikt (aldus Kurt Sanderling). Maar wat betekent dat citaat uit Guillaume Tell, of uit Wagners Walküre en Tristan? Wat te denken van de allusies aan Tsjaikovski, Mahler en aan Sjostakovitsj' eerdere symfonieën? En wat wilde de componist zeggen met dat grimmige negentonige akkoord? Is het een verwijzing naar de beroemde dissonant van Mahlers Tiende Symfonie? In deze uitgave nam men zelfs moeite om dit – over zestien staven verdeelde – akkoord als notenvoorbeeld op te nemen, maar dat lost het raadsel natuurlijk niet op. Bernard Haitink was van 1963 tot 1988 chef dirigent van het Concertgebouworkest, zoals bekend. Tot de omvangrijke discografie uit die tijd behoort o.a. een cyclus met alle symfonieën van Sjostakovitsj (eveneens met het London Philharmonic Orchestra). In de jaren tachtig was dat nog pionierswerk, aangezien niet iedereen enthousiast was over de muziek van die 'Sovjet dweil' (aldus Otto Ketting). Inmiddels is Sjostakovitsj breed geaccepteerd. Op deze live opgenomen sacd horen we Haitink dan ook als een meermalen gelauwerde veteraan. (HJ)