In de periode voorafgaande aan deze plaat struinden de mannen van Moke de theaters af met als thema Till Death Do Us Part. Op het derde studioalbum is van die duistere klanken en teksten over de dood weinig meer te horen. Collider klinkt luchtiger en lichtzinniger dan het theaterwerk en de vorige plaat The Long & Dangerous Sea (2009). Dat is mede de verdienste van producer Gordon Groothedde, die door leadzanger Felix Maginn werd geprezen voor zijn bijdrage aan Collider. Moke heeft op opener Tears wel wat weg van The Verve, maar lijkt verder vooral door de Engelse band Keane te zijn geïnspireerd. Moke ging al eerder met Tim Rice-Oxley en zijn maatjes op tournee en lijkt gedurende die periode veel van hun sound te hebben opgepikt. Dat is vooral goed te horen op de nummers Opening Up, I’ve Got Silence You’ve Got Sound en Didn’t Want My Love. Voor Moke-begrippen klinkt het af en toe iets te gelikt, maar al met al is Collider toch weer een geslaagde britpopplaat geworden. (BvdV)