Vijf onhippe en ongeschoren, al wat oudere mannen kijken ons aan het vanaf het binnenhoesje van High Violet, het vijfde album van de New Yorkse groep The National. Mannen die geen haast hebben en dan ook al meer dan tien jaar hun eigen weg gaan, wars van trends. Met zijn sonore bariton en teksten waarin hij zijn donkerste gevoelens koestert, is zanger Matt Berninger ook niet de man om festivalweides te bespelen. Maar de tijd maakte van The National een krachtige en zelfverzekerde band die met High Violet eindelijk een plaat maakte waar een ieder die niet bang is voor donkere muziek (in de traditie van Leonard Cohen , Nick Cave en Tindersticks ) niet omheen kan. De groep produceerde het album zelf en creëerde een bijna bezeten wall of sound, soms tegen de rand van oversturing en soms er zelfs overheen. Toch blijven de hypnotische songs domineren, met Berninger in de hoofdrol. De dreigende pathetiek van een nummer als Sorrow weet hij in goede banen te leiden door er een memorabele melodie aan mee te geven. Het maakt High Violet tot een indrukwekkende plaat. (MR)