Zes jaar gewacht op de nieuwe Calexico en is het wat? Jazeker, prachtige songs en zorgvuldig gespeeld bovendien, maar dit zevende studio-album is helaas ook wat vlak. Veel nummers draaien door in hetzelfde tempo. Op voorgaande albums vormden de ‘Mexicaanse’ nummers dan een fraaie afwisseling: meer uptempo en gepeperd met Spaanstalige teksten en mariachi-trompetten. Om de een of andere reden speelt de groep helaas maar drie van dergelijke nummers. De toon op Algiers is berustend, soms ronduit somber. Dat levert veel mooie liedjes op, maar zoals gezegd weinig echte uitschieters. Op zijn beste momenten weet Calexico gelukkig nog wel beelden op te roepen van dorre prairies waar voorbij waaiende ‘tumbleweeds’ het enige teken van leven schijnen te zijn. Algiers is zeker niet het beste album van Calexico, maar zelfs op halve kracht is de groep beter dan de meeste van hun concurrenten. (PdK)