Schumanns meesterlijke Tweede Symfonie is helaas in de schaduw gebleven van de populaire Derde, bijgenaamd ‘Rheinische’. Het zal ermee te maken hebben dat men Schumann lange tijd eerder zag als een componist van gevoelige pianomuziek en liederen dan van doorwrochte kamermuziek en orkestwerken. Inmiddels is er wel meer erkenning voor Schumanns eigen invulling van het symfonische discours. Let bijvoorbeeld op het hoornsignaal enerzijds en de melodie in de strijkers anderzijds waarmee de Tweede opent. Uit deze beide tegengestelde kiemcellen (‘Florestan den Wilden, Eusebius den Milden’) bloeit als het ware het gehele vierdelige werk op, alsof het een levend organisme is. Zelfs in het slotdeel zet die groei nog door. Dit deel ontwikkelt zich pas gaandeweg tot een ‘echte’ finale, zodat het steeds meer aan energie wint. ‘Deze symfonie bevat ongelooflijke rijkdommen’ aldus dirigent Claudio Abbado. Zijn aanpak is vooral beschaafd en intelligent, zodat Schumanns gevoelige kant (Eusebius) beter uitkomt dan diens cholerische temperament (Florestan). (HJ)