Ooit vormde Richard Dorfmeister de helft van het duo Kruder & Dorfmeister dat aan de bakermat van de lounge stond. Sterker nog, hun invloed was zo groot dat zij het genre haast hebben uitgevonden. Lounge kan echter helemaal niet meer en is verbannen naar de speakertjes die in liften passagiers onderhouden tijdens hun korte reis. Dorfmeister werkt tegenwoordig in Tosca samen met Rupert Huber. Odeon mag volgens de makers worden gezien als een weerspiegeling van het grauwe Wenen, op het eerste gezicht grijs en saai, maar als je de stad beter bestudeert komen de lichtpuntjes vanzelf naar voren. Zo klinkt Odeon ook. Alsof je niet alleen door een stad loopt waar verveling een hoofdrol speelt, maar ook nog eens vreselijk gebukt gaat onder een crisis. De lichtpuntjes zijn daarbij zorgvuldig verborgen. Het Wenen van Odeon komt er zo te horen nooit meer bovenop en wordt geschilderd met een pathetisch ingehouden bombast in mineurklanken. Ooit was lounge de soundtrack voor het goede leven gepaard met bubbels, oesters en uiterst comfortabel meubilair met dikke, pluche kussens. Tegenwoordig moeten de mensen het met iets minder doen. Wat dat betreft is Odeon een uitstekend tijdsdocument. (AD)