Toen Schubert in 1928 stierf (een jaar na Beethoven), had hij slechts twee volwassen symfonieën gecomponeerd: de onvoltooide Symfonie nr.7 (8) en de grote Symfonie in C nr.8 (9). Vooral die laatste symfonie is indrukwekkend in alles. Voor het eerst in de muziekgeschiedenis horen we hier iets van een al bijna laatromantische orkeststijl, vooruitwijzend naar de Alpenlandschappen van Bruckner en Mahler. Ook qua expressie heeft de symfonie soms iets ruigs, alsof we na een wilde jacht terecht zijn gekomen in een hossende volksmenigte. De uit New York afkomstige dirigent David Zinman geeft een voortvarende vertolking van deze symfonie met het Tonhalle-Orchester Zürich, het orkest waarvan hij sinds het midden jaren negentig dirigent is. Dat snelle en voortvarende horen we in de cd van de veel jongere Spaanse dirigent Pablo Heras-Casado, eveneens met Schubert (Symfonieën nr.3-4). Er is echter wel een groot verschil in klankbeeld tussen deze beide cd's, en dat komt vooral omdat Heras-Casado hier werkt met vooraanstaand ensemble vanuit de authentieke hoek: het Freiburger Barockorchester. Heras-Casado laat mooi horen dat ook Schuberts jeugdsymfonieën de moeite waard zijn, ook al was Schubert nog maar een tiener toen hij zijn eerste zes symfonieën componeerde. 'Bij Heras-Casado telt elke noot, ook als hij verstopt zit in een schijnbaar onbeduidende vulstem. Zulke details geven schittering aan maten die in een conventionele uitvoering al gauw duf blijven', aldus Guido van Oorschot in de Volkskrant. (HJ)