Pärts Vierde Symfonie dankt haar ondertitel 'Los Angeles' aan de opdrachtgevers, Esa-Pekka Salonen en de Los Angeles Philharmonic. Een belangrijke inspiratiebron vormde de kerkelijke leer over de aartsengelen. Vanwege deze hemelse inspiratie is het jammer dat het eindresultaat behoorlijk saai klinkt. Alsof we hier naar een schets voor een compositie luisteren in plaats van een daadwerkelijk uitgewerkt stuk. De Symfonie opent heel mooi met hoge strijkers. De spanning wordt echter niet doorgezet, zodat de luisteraar ruim een half uur aan verveling is overgeleverd. Opmerkelijk genoeg is dit wel Pärts eerste symfonie in de 'neo-spirituele' stijl waarmee hij ooit in het Westen doorbrak. Zijn beide eerste symfonieën weerspiegelden immers het modernisme van de jaren zestig, terwijl de Derde Symfonie een kortstondig uitstapje was naar de muziek van de Renaissance. Misschien dat Pärts schrijfwijze toch beter tot uitdrukking komt met behulp van vocale middelen. Maar misschien is zijn minimalistische stijl ook wel gewoon uitgewerkt. Het lijkt er althans op dat hij opnieuw in een tredmolen is beland, zoals hij lang geleden ook vast was gelopen in het modernisme. (HJ)