Alanis Morissette was ooit de leading lady van de rock. Na haar succesvolle plaat Jagged Little Pill (1995) sprongen de schreeuwende dames op een bedje van harde gitaren als paddenstoelen uit de grond. De cd met de monsterhit Ironic in de gelederen is nooit geëvenaard, ook door Morissette zelf niet. Van haar voortrekkersrol is in 2012 sowieso weinig meer over. Haar laatste grote hit, Hands Clean, is alweer meer dan tien jaar oud. Op haar achtste album Havoc And Bright Lights staat geen enkel nummer dat aanstekelijk genoeg is om uit te groeien tot een hitsingle. Haar albums blijven echter populair genoeg om hoog in de hitlijsten binnen te komen. Dat komt doordat de Canadese zangeres haar passionele teksten onverminderd combineert met gedreven gitaarwerk. De elektronica waar producer Guy Sigsworth op Flavors Of Entanglement (2008) al voorzichtig mee aan kwam zetten, duikt ook nu af en toe op. Een moeizame poging om een beetje modern te kinken? Morissette snakt naar nieuwe ideeën, al is Havoc And Bright Lights geen plaat om je voor te schamen. Niet vernieuwend genoeg om echt relevant te blijven, te robuust om oude fans van zich te vervreemden. (JE)