Tegenwoordig is Schumanns Tweede Symfonie de minst bekende van de vier; en dat terwijl het werk door diens tijdgenoten juist zeer werd gewaardeerd. De Tweede was destijds zo populair vanwege overeenkomsten met Beethovens epoque makende Vijfde Symfonie. Wat overigens niet wil zeggen dat Schumann een slaafs navolger was. Anders dan Beethoven dacht hij meer in termen van organische groei dan in termen van architectuur. Deze aanpak had zowel voor- als nadelen. Bij Beethovens Vijfde vormt de inzet van de finale een duidelijke ‘clear break’ die niet mis te verstaan is. Bij Schumann heeft een symfonische finale meer tijd nodig om te evolueren. Maar als die ontwikkeling eenmaal op gang is, dan is het effect niet minder overweldigend. Wellicht heeft die ‘organische’ manier van componeren mede bijgedragen aan het (al dan niet terechte) verwijt dat Schumann niet kon instrumenteren. Zo had Mahler de gewoonte om Schumanns instrumentaties te verbeteren . In het booklet van deze cd is globaal aangegeven welke wijzigingen Mahler aanbracht in Schumanns Tweede en Vierde Symfonie. En zoals de Tweede hier klinkt, zo moet het dus ook geklonken hebben in 1910 in Carnegie Hall, tijdens de uitvoering van Mahler met de New York Philharmonic. (HJ)