Karan Casey verhuisde op achttiende leeftijd van Ierland naar Amerika. Haar reis was vast minder heftig dan de overtocht die veel van haar landgenoten in het midden van de negentiende eeuw naar de Nieuwe Wereld waagden. De liedjes op dit album gaan grotendeels over die migranten van toen, en vertellen over schipbreuken, honger en armoede maar ook over de hoop op een beter bestaan. Casey wordt op dit album bijgestaan door gitarist John Doyle met wie ze een verleden in de groep Solas deelt. Het album is volledig akoestisch, meestal bestaat de instrumentatie slechts uit Doyle’s gitaar en Caseys elastische stem. De fluit van Michael McGordick geeft een aantal nummers dat typisch Ierse accent mee. Misschien komt het wel omdat Casey zelf ook een migrante is, maar ze vertolkt de gevoelens van de landverhuizers overtuigend. Hoop en heimwee wisselen elkaar af op dit overtuigende album. (PdK)