Ed Harcourt laat op Back Into The Woods zijn orkestrale geluid achter zich. Hij sloot zichzelf in gezelschap van zijn piano en een minimalistische begeleidingsband zes uur lang op in de Abbey Road Studio’s en kwam terug met dit negental fraai gearrangeerde pianonummers. Zijn hese stem komt door de sobere begeleiding nog meer in de spotlights dan op voorgaand werk. Opener The Cusp & The Wane is direct het eerste overtuigende bewijsstuk. Hey Little Bruiser dat daarop volgt is al even fraai, maar geeft tegelijkertijd een wat onbehaaglijk gevoel. Een gevoel dat blijft hangen tot en met het slotstuk The Man That Time Forgot. Er hangt een naargeestige sfeer over Back Into The Woods, iets dat de titel al doet vermoeden. Harcourt verdrinkt bijna in zijn eigen melancholie, maar het levert prachtige, emotionele nummers als Brothers & Sisters en Last Will & Testament op. Hartcourts zevende is geen album om vrolijk van te worden, maar de subtiliteit en desolate sfeer die hij neerzet, zal weinigen ongeroerd laten. (BvdV)