De Berlijnse componist Aribert Reimann is bij ons misschien niet zo bekend, al heeft hij zich ook weten te onderscheiden als liedbegeleider van o.a. Fischer-Dieskau. Zijn modernistische, post-Webernsiaanse klanktaal is eigenlijk al weer te ouderwets voor onze oren. Neem de complexe coloraturen die Marlis Petersen (Medea) en Michaela Selinger (Kreusa) hier zingen. Het zijn de standaard kunstgrepen waarmee seriële componisten de houterigheid van hun reeksen trachten te camoufleren. Of toch niet? Laat je het verhaal tot je doordringen, dan zitten Medea’s coloraturen vol verkrampte zelfontkenning terwijl Kreusa’s coloraturen onmiskenbaar een onbenullig en frivool karakter verraden. Medea doodt haar eigen kinderen. En die verwerpelijke daad kunnen we, bizar genoeg, navoelen; zo simpel en direct is hier het verhaal, zonder overbodige actualisering of gepsychologiseer. De kracht van het verhaal heeft uiteraard ook te maken met de literaire bron: Reimann koos voor de toneelversie van de Oostenrijkse toneelschrijver Grillparzer (1791-1872). ‘Er is geen andere versie, zelfs niet bij Euripides, waar Medea zo nadrukkelijk als vreemdeling wordt neergezet, als een ongewenst persoon die door iedereen wordt gehaat’, aldus Reimann. De rigide klanktaal en het grauwe decor heeft het succes van de première (Wiener Staatsoper, 2010) niet in de weg gezeten, zoals blijkt uit de staande ovatie aan het eind. (HJ)