In februari 2010 bracht de als zeer maatschappijkritisch te boek staande Amerikaanse dichter, muzikant en schrijver Gil Scott-Heron voor het eerst sinds dertien jaar een nieuwe cd uit. I’m New Here was niet zijn meest swingende werk, maar wel zijn meest persoonlijke. Zelden kwam pijn zo welgemeend door je luidsprekers vloeien. Scott-Heron’s voordracht werd begeleid door de minimalistische, onheilspellende soundscapes van Richard Russell. Deze laatste zijn nu onder handen genomen door Jamie xx, in het dagelijkse leven groepslid en producer van The xx , een band die er prat op gaat grote r&b-fans te zijn, maar droefgeestige muziek naar vroeg jaren tachtig voorbeeld maakt. Beide uitersten komen ditmaal wel bijeen in de postproductie van Jamie xx die hortende hiphopbeats mengt met minimale, melancholieke melodielijnen aangevuld met kermende effecten en Scott-Heron’s gebroken stemgeluid. Dit laatste boekt in vergelijking met I’m New Here ernstig in wat betreft verdriet, maar heeft het estafettestokje van het ondragelijke leed op stemmige wijze overgedragen aan de muziek. (AD)