Er bestaat maar één succesalbum waarvan de iconische hoes gesierd wordt door een vieze oude man en dat is Jethro Tulls Aqualung (1971). Daarbij dreig je dit personage ook nog eens te verwarren met de als een behaarde vagebond ogende zanger en fluitist Ian Anderson, het brein achter deze Britse folkformatie. Er is veel vreemd aan dit vierde album van de groep die anno 2012 nog steeds actief is. Het was indertijd, volgens velen, niet eens hun beste album, vergeleken met voorgangers Benefit (1970) en Stand Up (1969). Aqualung opent sterk met het rockende titelnummer waarin de viespeuk van de hoes wordt beschreven: 'Sitting on a park bench, eyeing little girls with bad intent'. Vreemde teksten vol Bijbelse citaten zetten zich voort op een verzameling semi-akoestische folkrock- en progsongs van wisselende kwaliteit. Echt opveren doe je pas weer bij de hoekige rockklassieker Locomotive Breath. Toch laat Aqualung, dat net als die hoes een donkere Victoriaanse sfeer uitstraalt, zich het beste beluisteren als gehele plaat. (MR)