Sinds de vroege jaren negentig weet Jack White een gevoel voor pakkende songs te combineren met rauwe rock, waarin ook stijlen in doorklinken als punk, blues, soul, country en rock 'n' roll. Zijn gepassioneerde schreeuwzang doet de rest en hij schopte het hiermee zelfs tot de status van alternative rockster, in tijden dat rocksterren eigenlijk passé waren. Zijn eerste soloalbum laat hem op zijn best horen, als de frontman van White Stripes, The Raconteurs en The Dead Weather, maar uitgebreid met rijkere instrumentaties. Zo speelt in veel nummers het pianospel van Brooke Waggoner de hoofdrol. Zij maakt deel uit van de volledig vrouwelijke band die White begeleidt. Inhoudelijk zingt hij vooral over zijn recente scheiding van Karen Elson wat ook leidt tot rustige en contemplatieve songs waarin country- en folkinvloeden worden aangescherpt met fiddle en lapsteel. Desalniettemin is Blunderbuss - ondanks een bescheidenere rol van zijn gitaar - een rockplaat waarop Jack White meer diepgang toont dan ooit. (MR)