In 1970 experimenteerde Pink Floyd op het podium met een lange suite die The Amazing Pudding werd genoemd. Toen men besloot het op te nemen, werd hulp ingeroepen van de jonge Schotse arrangeur en dirigent Ron Geesin. Van zijn hand kwamen arrangementen voor een twintigkoppig koor, een klassieke kopersectie en een cellist. De opnames verliepen moeizaam, wat leidde tot de werktitel Argument In E Minor For Band And Orchestra. Naar aanleiding van een krantenartikel over een zwangere vrouw met een door plutonium gevoede pacemaker, werd uiteindelijk de naam Atom Heart Mother bedacht voor de grillige suite die de gehele eerste kant besloeg van de gelijknamige lp. Het concept van band met orkest was in 1970 al in zwang (Deep Purple, Moody Blues) maar dat maakte de avantgardistische bombast van Atom Heart Mother niet minder baanbrekend. De bandleden zelf willen er liever niet aan herinnerd worden (David Gilmour in 2001: 'God, it's shit') en dat is zonde want ook het resterende materiaal, waaronder sterke songs als Fat Old Sun en Summer 68 en het uitgesponnen Alan's Psychedelic Breakfast (een op muziek gezet ontbijtritueel, compleet met in de pan knapperende bacon en fluitende fluitketel) hebben de tand des tijds prima doorstaan. Net als de iconische hoes van Storm Thorgerson waarop de blakende Friese koe Lulubelle III ons brutaal haar achterwerk toont. (MR)