‘Te laat geboren’ is een predicaat dat de Britse blueszanger en slide-gitarist Ian Siegal nogal eens krijgt opgestempeld. Met zijn rauwe strot en energieke rhythm ‘n’ blues had hij zich immers beslist thuis gevoeld tussen Britse jaren zestig bands als Them en The Animals. Met zijn primaire spel en door duivel en drank bezeten vocalen maakt hem dat wel tot een eenling in de hedendaagse, door jankende gitaarsolo’s gedomineerde blueswereld. Net als bij zijn helden Muddy Waters en Howlin’ Wolf houdt Siegal zijn bluessongs puntig en staat een solo in dienst van het nummer en niet andersom. Beter dan ooit komt dit tot uiting op The Dust waarop hij voornamelijk alleen is te horen met zijn akoestische gitaar. Dampende, hortende en stotende, met veel voetstampen aangestuurde bluesfolk levert dit op, alsof de geesten van Robert Johnson en Charlie Patton in hem zijn neergedaald. Bijzonder is dat nummers van Steve Earle (het loflied op drugs CCKMP) en Mary Gauthier (het voor zichzelf sprekende I Drink) hierbij moeiteloos samengaan met meer traditioneel werk, zoals de Howlin’ Wolf medley Dirt Road/Call Me The Wolf. (MR)