Eens in de zoveel tijd komt er een muzikaal project langs zeilen dat een vreemd onwelriekend luchtje met zich meedraagt: de bijtend zure lucht van zakkenvullerij. Zo ook Here We Go Again: Celebrating The Genius Of Ray Charles. Wie dit ongeloofwaardige project heeft verzonnen is vooralsnog onduidelijk, maar het rechtvaardigt om de aloude schandpaal af te stoffen en de schuldige hierin in te sluiten om hem vervolgens door omstanders met rottend ooft te laten bekogelen. Niets ten nadele van Wille Nelson als countryzanger, maar om hem het repertoire van Ray Charles te laten zingen is net zo logisch als Dries Roelvink die een eerbetoon aan James Brown zou doen. Zijn krakende stem gedijt het best in luie countrysongs die bij voorkeur liggend in een hooiberg worden gezongen. Vooral qua timing loopt hij zwaar achter in het zielvolle rhythm’n’blues repertoire van Ray Charles. Ook Norah Jones slaat de plank mis en is meer bezig met netjes articuleren dan met bezieling. De enige echte ster is trompettist Wynton Marsalis die de nummers van Charles heeft voorzien van een heel prettig New Orleans-tintje. (AD)