Niet kapot te krijgen, die Neil Young. Amper een maand nadat hij zijn lijvige autobiografie Waging Heavy Peace uitbracht, komt hij met dit dubbelalbum. De titel Psychedelic Pill is een knipoog naar de jaren zestig. Al zijn er geen geestverruimende sitars of buitenaardse geluidseffecten op dit album te horen, maar daarvoor was Neil Young altijd al te aards. Wel echt sixties zijn de eindeloze jams op dit album. Het openingsnummer Driftin’ Back heeft een fijn stotterende riff in de beste Crazy Horse-traditie, maar drentelt wel een maximale 28 (!) minuten door. Waarom eigenlijk? In zes, zeven minuten had het niets aan zeggingskracht verloren. Ook Ramada Inn (17 minuten) lijkt te zijn geschreven voor een eindeloze roadtrip door een uitgestorven woestijn. De uitgesponnen songs lijken vooral het spelplezier van de oude meester dienen. Lekker losjes rocken met een groep oude vrienden; Psychedelic Pill is niets meer maar ook niets minder dan dat. (PdK)