De novelle De Dood In Venetië van Thomas Mann heeft al vele bewerkingen uitgelokt: een opera van Britten, een film van Visconti, en nu dan een ballet van John Neumeier (live opgenomen in het Festspielhaus Baden-Baden, 2004). Bij Mann was de hoofdpersoon (Gustav von Aschenbach) een schrijver. Visconti vormde hem om tot een componist à la Mahler. In het ballet van Neumeier zien we dit personage echter opgevoerd als choreograaf, het kon ook niet missen. Verder maakt niet veel uit, de choreograaf is al net zo gemankeerd als voorheen de schrijver en componist. Juist dat gemankeerde maakt dit moeilijk te duiden verhaal tot zware kost, ongeacht of we bij Mann, Britten of Visconti te rade gaan. Von Aschenbach begrijpt immers niets van zichzelf, zijn kunst is niet meer dan een substituut voor het werkelijke leven. Als de overspannen schrijver, componist dan wel choreograaf zichzelf een vakantie gunt, dan wacht hem enkel de dood. Wat dat betreft is de indrukwekkende balletversie van Neumeier eigenlijk beter te verdragen dan sommige andere adaptaties. Ook hier wacht Von Aschenbach een ‘Liebestod’ met het Poolse jongetje Tadzio als onbereikbare geliefde. Toch weet de Von Aschenbach juist in de balletversie wel degelijk een overwinning te boeken, door afscheid te nemen van zijn al te steriele kunst. Fraai zijn ook de muziekkeuzes, met Bach (verwijzend naar Frederik de Grote) en Wagner (Tristan und Isolde, pianomuziek voor Mathilde Wesendonck). (HJ)