Het is lastig om je als band te onderscheiden op de overvolle indiemarkt en louter afgaande op de hoes doet Veronica Falls geen moeite om op te vallen: een minimalistisch plaatje in zwartwit, weinig informatie en achterop een onscherpe foto van het kwartet. Qua geluid sluit de groep ook aan bij een paar hippe tijdgenoten: The Drums en The Pains Of Being Pure At Heart. Niet verrassend dat ze bij die groepen in het voorprogramma speelden. De rammelende gitaren, de lo-fi productie: we hebben het eerder gehoord, maar wacht nog even en luister nog eens naar de liedjes Found Love In A Graveyard en The Fountain. Die steken knap in elkaar en de groep (twee mannen, twee vrouwen) weet de dynamiek tussen jongens- en meisjesstemmen goed uit te buiten. Met dank aan die ijle stemmen krijgt hun grofkorrelige indiepop een romantisch randje. En hoe vaker je naar dit titelloze debuut luistert, hoe origineler Veronica Falls gaat klinken. Erg knap, al blijft die zwartwithoes nog steeds even saai als toen je hem voor de eerste keer zag. (PdK)