Met symfonieën wilde het bij Rachmaninov aanvankelijk niet zo vlotten. De première van zijn Eerste was een regelrechte flop, waarmee Rachmaninov een flinke emotionele deuk opliep. Gelukkig brachten zijn sessies bij psychiater Nikolai Dahl verlichting, zodat hij zijn op dat moment op stapel staande Tweede Pianoconcert succesvol kon voltooien. Enkele jaren later beproefde Rachmaninov het symfonische genre opnieuw. Nu met meer succes, want de Tweede Symfonie leverde hem direct de Glinka Prijs op. Helaas werd het werk naar toenmalig gebruik al snel door dirigenten beknot en gekortwiekt (soms met wel driehonderd maten). Rachmaninov vond het verschrikkelijk, maar zag ook in dat het een voorwaarde was om het werk uitgevoerd te krijgen. Pas vanaf de jaren zestig werd de Tweede een repertoirestuk en klinkt sindsdien in volle glorie. Zo ook bij Antonio Pappano met het relatief onbekende Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia (Rome). Deze uitvoering vormt een nauwgezette lezing van de partituur en daarmee een openbaring in details. Dankzij de heldere structuur komen de muziekthematische relaties tussen hoofd- en neventhema’s duidelijk naar voren in een uitgebalanceerd spectrum van instrumentale kleuren. Een onverwachte voltreffer. (JWvR)