Niemand zal het Bibio kwalijk nemen dat hij het zijn publiek erg moeilijk maakt. De Engelsman, in het dagelijks leven bekend als Stephen Wilkinson, maakt muziek voor het Warp-label en daarvan zijn we wel wat van gewend. Na de eclectische meesterwerken Ambivalence Avenue (2009) en Mind Bokeh (2011) is het eigenlijk geen verrassing meer dat Wilkinson ons continue op het verkeerde been zet. Het betere elektronische knip- en plakwerk laat de producer grotendeels achterwege en maakt plaats voor prachtige folkballades. Met een beetje fantasie had hij in de jaren tachtig en paar grote hits kunnen scoren. Je moet dan wel flink met je ogen knijpen, want de productie op Silver Wilkinson is erg wollig en naar binnen gekeerd. Wilkinson zoekt vooral zijn heil in de rust en het understatement. Zelden staat een beat (gebroken of niet) of een sample aan de basis van een nummer. Je aandacht wordt nergens door getrokken, laat staan dat de met elektronica overgoten tokkelliedjes de aandacht echt vasthouden. Voor deze nieuwe Bibio moet je echt even gaan zitten. In die zin is er niets veranderd. (JE)